Vehhabî Vahşeti

Prof. Dr. Z. Kurşun şunları yazıyor [1]: 

“İbn Suud'un, kendilerine uymayan Mekke ve Medine ahalisini "mezhebi muktezasınca şirk ile ittiham ederek tecdid-i imana davet ettiğini" kaydeden Harem-i Nebevî müderrisi Abdurrahman, daha sonra "Yapılan münazara ve görüşmelerden elde edilen bilgilere göre; Vehhabîler, bu mezhebe mensub olmayan diğer ehl-i İslâm'a müşrik nazarıyla bakmakta ve bunların mezheblerine girmeleri için zorlanmalarını kendilerine vacib görmektedirler. Ayrıca, davetlerine uymayanların katlinin de gerekliliğine inanmaktadırlar"demektedir.” 

 Doç. Dr. M. A. Büyükkara'nın kitabından [2]: 

“Kendilerinden olmayan veya kendileri gibi olmayan insanlar, Vehhabî ulema ve İhvan açısından kafir veya en azından kınanmayı haketmiş mücrim ve fasık kişilerdir.” (s.66) “Önlerine çıkan kadın, erkek, yaşlı, çocuk, kim olursa olsun genellikle sağ kurtulamazdı. Esir alma adetleri yoktu.” (s.78) 

 Prof. Dr. Erman Artun da şu bilgileri veriyor [3]: 

“Vehhabîler, pek çok sünni ve şii ulemayı, halktan binlerce kişiyi kılıçtan geçirdiler. Kur'an ve Hadisler dışındaki kaynakları bid'at kabul ettikleri için dini, tarihi ve edebi eserleri parçaladılar, İslam büyüklerinin ve ashabın mezarlarını yıktılar. ... Kerbela, Taif, Mekke, Medine ve Hicaz’ı alıp yağmaladılar.” 

[1] Doç. Dr. Zekeriya Kurşun, Tarih ve Medeniyet, Sayı 30. 

[2] Doç. Dr. M. Ali Büyükkara, İhvan'dan Cüheyman'a Suudi Arabistan ve Vehhabîlik, Rağbet Yayınları, İstanbul, 2004. 

[3] Prof. Dr. Erman Artun, 19. Yüzyıl Osmanlı Dönemi Ortadoğu’nun Sosyal Tarihine Bir Kaynak : Aşık Esrari’nin Vehhabî Destanı. (Çukurova Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü.) 

M. Ali Büyükkara'nın kitabından ilave bazı pasajlar:

“Yaptıkları akınlarda kadın ve çocukları öldürecek kadar taassup gösteren ve vahşileşebilen İhvan mensuplarının, teşkilatları dağıldıktan sonraki itiraflarında, yapmış oldukları bu tür işlerin “İmam İbni Suud tarafından kendilerine bulaştırılan delilik derecesindeki bir hasta ruh halinin” sonuçları olduğunu söylediklerini görmekteyiz. Katlettikleri her kafir karşılığında büyük mükafata kavuşacakları yönündeki telkinler, ölmeleri durumunda Cennet bahçelerinin ve içindeki huri kızlarının garanti edilmesi bu hastalığı ağırlaştıran faktörler olarak gösterilmekteydi.” (s.68)

“İhvan’ın en önde gelen reislerinden birisi olan ed-Deviş’in sağ kolu sayılan Şeyh Mutluk, İhvan’ın 1921’deki Hail kuşatması sırasında, kendilerine devamlı Cennet ve hurileri anlatarak savaşa teşvik eden, fakat kuşatma sırasında mütemadiyen kampta oturarak çarpışmalara katılmayan Vehhabi alim İbn Süleyman’ın bu davranışına bir anlam veremez. Kuşatma bittikten sonra Şeyh’in yanına gider ve onun savaşa katılmamak suretiyle Cennet ve hurilere kavuşma şansını niçin kaçırdığını merak ettiğini söyler. Bu tehlikeli merak, Mutluk’un apar topar İbn suud’un yanına götürülmesine varacak kadar ciddiye alınır. İbn Suud ona, şeytan vesvesi olan bu düşüncelerinin İhvan arasında fitneye sebep olacağını, bunları açığa vurmaya devam etmesi halinde kafasının vurulacağını söyler. Mutluk bu hatırasını 1932’de, İhvan’ın tasfiyesinden ancak iki sene sonra anlatabilmiştir.” (s.68, dipnot)

Hazırlayan: Murat Yazıcı